Kiedy RSCJ składają swoje śluby wieczyste, otrzymują krzyż, który będą nosić. Poniższe zdjęcie przedstawia krzyż, który otrzymała Filipina; jest on przechowywany w naszym Archiwum Generalnym w Rzymie od 1914 roku.

Chociaż spędził on ostatnie stulecie w archiwalnym pudełku, jego wytarte emblematy i motto świadczą o wielu latach spędzonych w misji. To krzyż, który przez dwa miesiące był smagany przez wiatry i słone wody Atlantyku, kiedy przemierzał ocean w 1818. Rok po roku znosił prymitywne warunki, błoto, wilgoć i pogodowe ekstrema – ostre zimowe mrozy i letnie skwary. Raz po raz, w czasie kryzysu, rozczarowania i trudności, ściskały go ręce mokre od potu lub łez, a on odwzajemniał się zapewnieniem o wiernej miłości Boga i Jego obecności. Dotarł do nowych lądów i przekroczył wiele granic, spędził wiele godzin w infirmerii i w klasie, mieszkał w ubogich chatach z drewna, ciasnych kwaterach rdzennych Amerykanów i poznał godziny i całe noce spędzone nieruchomo na gorącej modlitwie.

W 1852 roku, kiedy Filipina leżała umierająca, ten krzyż musiał czuć, że jego lata służby dobiegają końca. I wtedy, Anna du Rousier przyjechała z Francji; Anna du Rousier, która właśnie rozpoczęła swą podróż do Chile, by założyć pierwsze fundacje w Ameryce Łacińskiej. Anna i Filipina wymieniły się krzyżami i w ten sposób krzyż Filipiny wyruszył wraz z Anną w długą, ciężką podróż, ku nowym granicom, przemierzając szlaki i wyboiste drogi, podrzucany i rzucany za każdym razem, gdy koń się potknął, albo gdy Anna przewróciła się.

Tak samo jak wyryte są na nim emblematy i motta, tak jest wyryty na tym krzyżu ogrom modlitwy, cierpienia, pasji, wierności, odwagi i wysiłku. I tak jak przypominał on Filipinie o jej oddaniu przez śluby, tak i nam przypomina dzisiaj cicho o jej całkowitym darze z siebie i o wezwaniu, które z nią dzielimy, wezwaniu do poświęcenia całego naszego życia na poznawanie i ukazywanie nieskończonej miłości Serca Jezusa.

Tekst i zdjęcie: Silvana Dallanegra, RSCJ, Prowincja Anglii i Walii
Tłum. Iwona Baryś rscj