Zostałyśmy powołane, by być kobietami, które mówią o obecności Boga w naszym świecie i kochają do końca, aż do oddania życia.

1. Sto lat żywotności

Przez szereg dziesięcioleci po śmierci Magdaleny-Zofii Barat rozwój Zgromadzenia Sacré-Coeur budził podziw. Pod koniec XIX w. liczyło 6649 członkiń; w 1967 będzie ich miało 7000. W Europie zawitało do Czechosłowacji, Węgier, Szkocji, poza Europą dotarto do Ameryki Łacińskiej, Afryki, Azji i Oceanii. Nowe domy, zakładane przez zakonnice różnej narodowości, zawdzięczały swój byt wysiłkowi rozmaitych wikariatów.

Dom w Maryville-Chicago otwiera nowa placówkę w Nowej Zelandii, dom z Luizjany - w Hawanie i Portoryko, Chile zakłada nowe domy w Peru, Urugwaju, i Argentynie. Anglia zajmuje się fundacjami w Indiach, Australii i na Malcie, Belgia wysyła zakonnice do Konga. Z kolei Australia wprowadza Zgromadzenie Sacré-Coeur do Japonii.
 

2. Działalność apostolska

O żywotności Zgromadzenia mówi także prawdziwa kreatywność poszczególnych instytucji. Wychowanie obejmuje nowe kategorie wychowanek w zależności od potrzeb: czarne uczennice w Stanach Zjednoczonych; dziewczęta, które ukończyły już szkołę średnią, tzw. "duże pensjonarki", na początek w Anglii; uczennice "kursów wyższych", które nie pragnęły dyplomów, lecz przygotowania do roli kobiety w rodzinie; wreszcie prawosławne Mołdawianki we Lwowie; niechrześcijanki, muzułmanki w Heliopolis, w Egipcie, buddystki i szintoistki w Sankocho, w Japonii, uczennice wywodzące się ze wszystkich kast w Bombaju. W latach 20-tych powstają uczelnie uniwersyteckie w Stanach Zjednoczonych i w Portoryko, następnie w Chinach, Indiach, Peru, Stopniowo otwiera się szkoły dla chłopców, a grono nauczycielskie powiększa o nauczycieli świeckich. Powstają też szkoły w afrykańskim buszu.

Instytucje dobroczynne rozwijają się w zależności od środowiska. Często "szkoła" wyprzedza "pensjonat". Zakonnice inicjują różne formy obecności wśród ludności ubogiej i pomagają dawnym wychowankom w angażowaniu się w działalność dobroczynną.

Jedną z wielkich postaci tej epoki jest bez wątpienia Janet Stuart. Urodzona w 1857r., wybrana w 1911, była pierwszą przełożoną generalną, która nie znała matki Barat i nie podlegała bezpośrednim wpływom Zgromadzenia Sacré-Coeur w jednym z pensjonatów. Była również pierwszą, która uważała, iż zachowanie wierności względem pierwotnego ducha w zarządzaniu Zgromadzeniem nie polega na zachowawczości, lecz na właściwej, podyktowanej przemianami społecznymi i kulturowymi, adaptacji. Generalat matki Stuart, która jest autorką ciekawych dzieł na temat wychowania, trwał zbyt krótko, aby odnowa mogła dokonać się do głębi czy też wszędzie dotrzeć.
 

3. Wierność duchowi początków

Pociągająca osobowość Magdaleny-Zofii Barat nadal oddziaływuje na życie jej córek. W niespełna pięć lat po jej śmierci, w styczniu 1870, papież Pius IX sugeruje, by rozpocząć zbieranie świadectw o jej życiu i działalności. Szybkie, bo już w 1879r., podjęcie kroków, mających doprowadzić do zaczęcia procesu beatyfikacyjnego, sprawia, że zakonnice Sacré-Coeur żyją jej pamięcią i studiują starannie jej pisma. Odkrycie w r.1893, że ciało matki Barat pozostało nietknięte, beatyfikacja w 1908 r., kanonizacja w 1925, wzmagają cześć, która nadal pozostaje żywa.

W początkach XX wieku ustawodawstwo francuskie, wrogie zgromadzeniom zakonnym, doprowadziło do usunięcia Sacré-Coeur z ziemi narodzin, lecz na dalszą metę przyczyniło się do rozwoju misji Zgromadzenia. Sacré-Coeur opuściło Francję, ale "wypędzenie", którego koniec przypada na rok 1909, pozwoliło umocnić wymiar międzynarodowy Zgromadzenia. 2500 zakonnic wyjechało z Francji i zasiliło wielkodusznie nowe fundacje w krajach bliższych czy dalszych. Ciało św. Magdaleny Zofii zostało przeniesione do Belgii, zaś w 2009 roku sarkofag z ciałem, które pozostaje zachowane od rozkładu przewieziono do Paryża,do kościoła pw. św. Franciszka Ksawerego znajdującego się na wprost domu w którym zmałała nasza Założycielka. Przełożona generalna ze swą radą zamieszkała w Ixelles. Chaos wywołany I wojną światową i okupacja Belgii doprowadziły do przeniesienia domu macierzystego do Rzymu.
 

4. Nowe wezwania do czci Najświętszego Serca Jezusa

W XX w. teologowie, podkreślając podstawy biblijne i liturgiczne, starają się na nowo ożywić kult Najświętszego Serca, przypomniany encykliką Haurietis aquas. W latach poprzedzających ją Zgromadzenie zaczęło rozpowszechniać treść prywatnych objawień, jakie otrzymała młoda zakonnica Hiszpanka, JÓZEFA MENENDEZ, w klasztorze Sacré-Coeur w Poitiers. Matka Maria-Teresa de Lescure, przełożona siostry Józefy, a potem przełożona generalna, streściła to przesłanie trzema słowami: zadośćuczynienie, ufność miłość. "Łańcuch dusz", założony w roku 1957, to stowarzyszenie istniejące w całym świecie i rozpowszechniające poza zgromadzeniem to Wołanie o Miłość.

© SACRE COEUR - ZGROMADZENIE NAJŚWIĘTSZEGO SERCA JEZUSA