Najświętsze Serce Jezusa jest centrum naszej duchowości. Duchowość ta wyraża się dla nas w zjednoczeniu i upodobnieniu z uczuciami i postawami Serca Jezusa, w gotowości na przyjęcie wezwań Ducha Świętego. To właśnie Serce Jezusa wyznacza sposób bycia i działania naszego serca, naszej istoty. Kontemplacja Miłości Jezusa odkrywa nam Jego Serce, które jest wydane, przebite i otwarte.
Przebite Serce Jezusa otwiera nas na cierpienie świata. Jezus wzywa nas do przekraczania siebie, by ludzie doświadczyli Jego miłości tam, gdzie zmaga się dobro ze złem.
Otwarte Serce Jezusa przyjmuje każdego. Ten, kto przebywa w Sercu Jezusa pozostaje wolnym. Jezus potrafi wejść w relację z każdym, odwołując się do pokładów dobra, które są w człowieku. Otwarte Serce nie pragnie niczego dla siebie, jest ciche i pokorne. Tego Jezus każe się nam uczyć od Siebie.
Serce Jezusa jest wydane do końca Ojcu za nas. Jako kobiety wiemy, że każdy gest miłości jest dawaniem życia. Uczymy się więc oddawać nasze życie dzień po dniu z miłości, na wzór Jezusa. W ten sposób uczestniczymy w Paschalnym Misterium Chrystusa. Codzienne, czynne uczestnictwo w sakramencie Eucharystii zaprasza nas do pogłębiania znaczenia Eucharystii i do troski o większą zgodność z tym, co obecność eucharystyczna oznacza, a więc do życia w jedności i miłości oraz do budowania komunii.
Kult Najświętszego Serca Jezusa przeżywamy nie tyle poprzez praktyki zewnętrzne jak np. odmawianie formuł modlitewnych, ile starając się o przemianę własnego serca na wzór Serca Jezusa. Serce Jezusa prowadzi nas do określonego sposobu patrzenia na świat, a jest to spojrzenie wiary. Jezus napełnia nas swoją miłością tak abyśmy mogły dzielić się nią z innymi, by każdy mógł doświadczyć, że jest chciany i kochany, że jego życie ma sens i smak, że jest zbawiony.
Duch Święty dokonuje przemiany w nas i przez nas. Poddane Jego prowadzeniu przez modlitwę i życie wewnętrzne, wnikamy w uczucia i usposobienia Serca Jezusa, by coraz bardziej się z Nim zjednoczyć i do Niego upodobnić.
Chętnie powierzamy się Maryi, która jest dla nas wzorem życia wewnętrznego i uczymy się kochać Jezusa Jej sercem.
Charyzmat św. Magdaleny Zofii Barat określają jej dwa dążenia: całkowitego oddania się Najświętszemu Sercu Jezusa i poświęcenia się dziełu wychowania. Powołanie Sióstr Sacré Coeur ma więc dwa aspekty: kontemplacyjny i czynny.
Najistotniejszym środkiem realizacji naszego powołania jest modlitwa osobista (najmniej jedna godzina rozmyślania dziennie) oraz modlitwa wspólnotowa dzielona. Doroczne rekolekcje ignacjańskie służą nam jako pomoc w odnowie życia wewnętrznego.
Postawa rozeznania, wsłuchania się w Serce Boga, Jego pragnienia jest naszą drogą. Relacja z Jezusem Chrystusem pozwala nam patrzeć na rzeczywistość Jego oczami, odczuwać ją Jego Sercem i szukać właściwych odpowiedzi na wołanie świata i potrzeby naszych czasów.
W naszych wspólnotach dostrzegamy coraz wyraźniej wezwanie, aby żyć naszą dewizą "Cor unum et anima una in Corde Jesu" - "Jedno serce i jedna dusza w Sercu Jezusa", by stawać się znakiem komunii tam, gdzie jesteśmy posłane.
Jesteśmy świadome, że to Kościół nas posyła a nasz charyzmat jest darem objawionym w Kościele. Jako Polki jesteśmy zakorzenione w tradycyjnych sposobach wyrażania naszej duchowości, ale także szukamy nowych form. Ważna jest dla nas jedność z Kościołem, obecność w Kościele, we wspólnocie parafialnej.
Żyjemy w środowisku lokalnym, a jednocześnie dzięki międzynarodowemu wymiarowi naszego Zgromadzenia przeżywamy to, co dzieje się w najdalszych zakątkach świata. Nasza międzynarodowość, bez której nie byłoby naszej duchowości, jest dla nas darem, ale i zadaniem.
Polecane artykuły z zakresu naszej duchowości:
Nabożeństwo do Najświętszego Serca - Duchowość na Trzecie tysiąclecie
Refleksje nad naszą duchowością