Myślę, że Filipina byłaby bardzo zaskoczona podziwem i inspiracją, jakie w nas wzbudza. Kiedy lata temu po raz pierwszy o niej usłyszałam, imponowała mi swoim pragnieniem, by być misjonarką. Uderzał mnie fakt, że przy wszystkim co było do zrobienia w jej własnym kraju, z wielkimi potrzebami i wyzwaniami Zgromadzenia jej czasów, patrzyła ponad własne granice i chciała nieść miłość Serca Jezusa „na krańce świata”.

Zawsze wydawało mi się to wielkim ryzykiem, pełnym odwagi, by zdecydować się na zostawienie wszystkiego i przekroczenie ogromnego oceanu, wiedząc, że powrót będzie prawie niemożliwy. Podziwiałam jej odwagę i głębokie pragnienie, które pociągnęło ją do wyruszenia w tę podróż.

Dzisiaj, lata po tym jak pierwszy raz usłyszałam jej historię, odkrywam, że tym co najbardziej w niej kocham, jest to, co wydarzyło się później: napotkanie praktycznych trudności w nowym kraju, do którego dotarła; cierpienie z powodu braku zrozumienia przez swoje siostry; konieczność długiego czekania na to, by zamieszkać z ludnością tubylczą, dla której tak bardzo chciała pełnić misję oraz brak możliwości nauczenia się jej języka. Na tej drodze, pełnej przeciwności, Filipina pozostawała zakorzeniona w miłości Jezusa, miłości, która zaprowadziła ją ku tej przygodzie, i która towarzyszyła jej w centrum pozornej porażki.

Gdy myślę o tym, w jaki sposób mam być dzisiaj wierna naszemu charyzmatowi, podziwiam śmiałość Filipiny, ale również modlę się o jej umiejętność trwania pośród trudności, by być blisko tych realiów, które sprawiają, że dotykamy naszych ograniczeń, by wiedzieć jak przyjąć nieporozumienia i błędy, ponieważ również tam odkrywa się przed nami święta przestrzeń, w której możemy odkrywać i ukazywać miłość Tego, który kocha nas i chce dawać nam życie w obfitości, byśmy mogli dzielić się nią z synami i córkami Boga.

Paula Grillo, RSCJ, Prowincja Argentyna-Urugwaj
Obraz:  Milton Frenzel
Tłum. Ewa Bartosiewicz rscj