
Zaproszona do Rady jako oficjalna reprezentantka Grenoble, Filipina zostaje wybrana pierwszym Sekretarzem Generalnym Zgromadzenia. Wkrótce po przyjęciu tej zaszczytnej pozycji, można ją znaleźć przy wbijaniu gwoździ, wstawianiu szyb w oknach i układaniu cegieł w nowym domu Mother House w Faubourg Sainte-Geneviève. To właśnie tam spotyka Louisa DuBourg, biskupa Louisiany i Poszukiwacza Misjonarzy, którego rozpoznaje jako swojego anioła wybawienia. Kiedy w obecności Zofii, Filipina dość dosłownie rzuca się dobremu ojcu do stóp, Zofia wie już, że jest pokonana.
W następnych ośmiu miesiącach, Filipina podróżuje już na południe do Bordeaux z kilkoma towarzyszkami…. Kiedy kobiety tam docierają, muszą czekać aż pojawi się wiatr. Dzień przed równonocą wiosenną 1818 roku, wsiadają na pokład dwumasztowego szkunera o nazwie Rebecca.
Statek porusza się wolno w dół rzeki Garonne i dwa dni później wypływa na Ocean Atlantycki. Ponad 70 dni porywistych burz, choroby morskiej, wolno gnijącego jedzenia i ogólnej nędzy, musiało minąć zanim przybili do brzegów Nowego Orleanu. Tam kobiety znajdują tymczasowe schronienie u sióstr Urszulanek. Kiedy Filipina dochodzi do siebie po niedoli szkorbutu, nieustraszona piątka rozpoczyna czterdziestodniową wyprawę w górę rzeki do st. Louis, mijając plantacje, pola bawełny i krajobrazy świata, którego żadna z nich nie mogła sobie wyobrazić. Kiedy docierają na miejsce, przywitane zostają przez miasteczko graniczne szczycące się czterema ulicami i tętniącym życiem rynkiem z futrami.
Miną kolejne dwadzieścia trzy lata zanim Filipina spełni swoje marzenie o pracy z tubylcami Ameryki Północnej. Będzie wtedy w wieku 71 lat.
Theresa Moser, RSCJ, przedstawiła następujący urywek z noweli Constance Solari na temat św. Magdaleny Zofii Barat, „Ogień Zofii: historia św. Magdaleny Zofii Barat (Constance Solari: 2012), str. 183-84.
tłumaczenie z angielskiego: Ewa Bartosiewicz